දෙවන කොටස

සතුරා පැත්ත පළාතක නොරැදී යන්නට ගියේය. අම්මා කෑගසන හඩ ඇසී කුඩා ෂෙල්ටන් හැරී බැලූවේය.

“නංගියේ අම්මා...” යනුවෙන් තනමින් පැවසූ මේ කුඩා දරුවා මව සමීපයට දිව එන්නට විය. ඒ පසුපසින් කුඩා දැරියද විය.

මේ දරුවන් දෙදෙනා නොතේරුම්කම මතින් දැන් තමාව අල්ලා ගැනීමට උත්සාහ කරන බව කුසුමාවතීට වහ වහා හැඟී ගියේය.එසේ වුවහොත් සිදුවෙන්නේ සුවිසල් අනතුරකි.

“එන්න එපා පුතා, නංගිත් එක්ක ගෙට යන්න” යැයි ඇය බිම වැතිරී කෑ ගැසුවාය. එහෙත් කෑගසන මව දැක මේ දරු දෙදෙනා උනුන්ද කෑගසමින් තව තවත් මව වෙත ළං වෙමින් සිටියහ. මෙය නම් කිසිසේත් හොඳක් නොවන බව දැල්වෙන ගින්නෙන් සිරුරෙහි නැගෙන දැඩි වේදනාව අතරේම කුසුමාවතීට හැඟිණි. ඇය ආයාසයෙන් නැගිට දරුවන්ට තමා ඇල්ලීමට නොහැකි වන පරිදි දිව යන්නට වුවාය. එසේ දිව යද්දී වැදෙන සුලං පහර හමුවේ ඇගේ ඇඳිවතට ඇවිලී තිබූ ගින්දර තව තවත් බුර බුරා නැගුණි. විලාප නගමින් අසල්වැසි නිවසක් කරා දිව ගිය කුසුමාවතී බිම ඇද වැටුණාය.
වහා පැමිණ එම නිවසේ කීප දෙනෙක් අතරින් එක් අයෙක් කුඩ දරුවන් දෙදෙනා අල්ලාගත් අතර තවත් කිහිප දෙනෙක් කුසුමාවතීගේ සිරුරෙහි ඇවිලෙමින් පැවති ගින්න නිවා දැමූහ. වහා ක්‍රියාත්මක වූ ඔවුහු ඇය මාතර රෝහල කරා ගෙන ගියහ.

දින දහයක් තිස්සේම කුසුමාවතී රෝහල තුළට වී නොවිඳිනා දුක් වින්දාය. තම කුඩා දරුවන් දෙදෙනා ඇගේ සිතෙහි නිරන්තරව මැවී පෙනෙමින් ඇයට වද වේදනා දෙන්නට විය.

“අනේ මගේ පොඩි උන් දෙන්නා” ඇය සිරුරෙන් නැගෙන අධික වේදනාවන් හමුවේම වරින් වර කියා ගත්තාය.

“දෙවියනේ කොහොම හරි මට සනීප වුණොත්” ජීවිතය පිළිබඳව යළි ඉපදී තිබූ ආසාවෙන් යුතුව ඇය එලෙසෙද සිතුවාය.

“ළමයි දෙන්නා මං නැතුව අඬනවා ඇති. දෙයියනේ මොකද්ද මං මේ කර ගත්තේ” කුසුමාවතී දවසට සිය දහස් වතාවක් තමන්ගෙන්ම අසා ගත්තාය.

එහෙත් දින දහයක් තිස්සේ අනේක විධ දුකක් විඳි ඇය අවසානයේ මිය ගියාය.

ලද බොළඳ වියේදීම ෂෙල්ටන් සහ ඔහුගේ නැගෙණියටත් සිය මවගේ උණුසුම සහ සෙනෙහසද එලෙස අහිමිව ගොස් තිබිණි. අම්මගේ සිරුර වසා සනිමින් රතු පැහැති ගිනි ජාලාවක් ඇය වටා ඇවිලී යමින් තිබූ හැටි ෂෙල්ටන්ගේ මනැසෙහි වරින් වර ඇඳෙමින් පැවැතියේය. නැගණිය කුඩා බැවින් ඇයට ඒ ගැන ඒ තරම් තෙරුමක් නොවන්නට ඇත. කෙසේ වුවද මවගෙන් ලද සෙනෙහස සේම මව ගිනි ජාලාවෙන් වැසී ගිය අයුරුද නොමැකෙන ලෙසින් සිත්තම් වෙමින් ඔහු වැඩි වියට පත් වූ පසුවද ඔහුගේ සිත වරින් වර ගිලන් කරමින් තිබිණි.